#108missionswithmarkson
Episode 1
บรรยากาศรอบด้านมืดสนิทมีเพียงแสงไฟจากเสาไฟข้างถนนที่พอจะให้ความสว่างได้บ้าง มาร์คห่อตัว มือทั้งสองข้างซุกอยู่ในกระเป๋าเสื้อโค้ต ใบหน้าครึ่งหนึ่งอยู่ใต้ผ้าพันคอสีเข้ม เห็นปลายจมูกขึ้นสีเรื่ออยู่แวบ ๆ ขณะที่แจ็คสันที่เดินอยู่ข้าง ๆ มีรอยยิ้มกว้างประดับใบหน้า มือข้างหนึ่งซุกอยู่ในกระเป๋าเสื้อโค้ตเช่นกัน ส่วนอีกข้างถือไม้เซลฟี่ เขาเหลือบมามองคนเป็นรุ่นพี่แล้วหันกลับมาหากล้องที่ตนถืออยู่
“สวัสดีครับ” เสียงของชายหนุ่มค่อนข้าง ๆ เบา และเหมือนจะรู้ตัว เขาเลยพูดให้ดังขึ้นอีกหน่อย “พวกเราแจ็คสัน และ…”
“มาร์คครับ”
“จากก็อตเซเว่น” หนุ่มฮ่องกงยิ้มจนตายิบหยี “วันนี้พวกเราเริ่มทำภารกิจแรกที่ทุกคนเสนอมา อ้อ ตอนนี้ทุกคนอยู่กับรายการ 108 Missions with Markson นะครับ”
สำเนียงภาษาอังกฤษชัดแจ๋วชวนฟัง ขณะที่ปากพูดไป สายตาก็เหลือบมองคนข้าง ๆ ที่ดูหนาวอยู่ตลอดเวลา เห็นแล้วอดคว้ามือข้างหนึ่งของมาร์คมาใส่กระเป๋าเสื้อตัวเองไม่ได้ มาร์คมองหน้าเขางง ๆ ขณะที่แจ็คสันพูดต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“อากาศเย็นมากเลยครับ และตอนนี้ก็เพิ่งจะตีสี่เอง พระอาทิตย์ยังไม่ขึ้นเลย และก็ไม่แน่ใจด้วยว่าจะมีคนดูพวกเราอยู่ไหมตอนนี้”
“มีคอมเมนต์อยู่นะ” มาร์คพึมพำ “นั่นไง น่าจะเป็นฝั่งอเมริกา ตอนนี้ทางนั้นน่าจะประมาณสี่โมงเย็น”
แจ็คสันทำหน้าเข้าใจ แล้วหันไปยิ้มกว้างกว่าเดิมให้กล้อง “Hi! US Fans! If you’re watching. We’re Makrson!”
มาร์คหัวเราะ แล้วขยับไปเดินใกล้ ๆ แจ็คสันอีกนิดเพราะแขนข้างหนึ่งของตนอยู่กับแจ็คสัน พวกเขากำลังเดินขึ้นไปตามเนินเขา
“สำหรับภารกิจวันนี้” มาร์คเกริ่นขึ้นมา “คือ…อ่า อะไรนะ แจ็คสัน”
“ดูพระอาทิตย์ขึ้น”
“ใช่ ๆ ดูพระอาทิตย์ขึ้น” มาร์คพยักหน้าหงึกหงัก “จริง ๆ ในภารกิจที่แฟน ๆ ขอมาเขียนว่าให้ไปปีนเขาด้วย แต่พวกเราคงไม่สะดวกทำช่วงนี้”
“ใช่” แจ็คสันว่าต่อ “ไปปีนเขานี่ต้องไปหลาย ๆ วันหน่อย จริง ๆ ผมกับมาร์คก็อยากไปนะ แต่ตอนนี้ไม่ว่างกันจริง ๆ นี่ตอนบ่ายผมมีอัดรายการด้วย อย่าลืมติดตามกันนะครับ!”
“ส่วนฉันก็นอนเล่นกับโคโค่อยู่ที่ห้องเหมือนเดิม”
“ก็เข้าไปซ้อมที่บริษัทสิ”
“ก็ต้องไปอยู่แล้วสิ”
“เอาโคโค่ไปด้วยดิ จะได้ไม่เหงา”
มาร์คเลิกคิ้ว แต่ไม่พูดอะไรต่อ ขณะที่กล้องก็ยังถ่ายไปเรื่อย ๆ พวกเขาก็ยังสาวเท้าเร็ว ๆ ขึ้นไปตามเนินเขา อากาศแบบนี้ไม่สมควรจะเดินอ้อยอิ่งอย่างยิ่ง ลมพัดมาทีมาร์คแทบกรี๊ด นึกถึงตอนไปช่วยแจ็คสันขนถ่านในรายการรูมเมทเมื่อปีก่อนเลย
“ถ้าเดินขึ้นไปเรื่อย ๆ จะมีจุดชมวิวอยู่ครับ” แจ็คสันอธิบายขึ้นมา “แถวนี้อยู่ไม่ห่างจากหอพวกเราเท่าไหร่ ใครมาตามพวกเราหน้าตึกก็ลองมาแถวนี้ดูก็ได้ครับ สวยดี ผมกับมาร์คเคยมาด้วยกันเมื่อนานมาแล้ว”
“ตั้งแต่เป็นเด็กฝึก”
“ใช่ ๆ จำได้ด้วยเหรอ”
“จำได้สิ”
คำตอบสั้น ๆ แต่เรียกรอยยิ้มเขิน ๆ จากคนฟัง ซึ่งแจ็คสันก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าตัวเองเขินอะไร ชายหนุ่มหันกลับมาหากล้อง
“อีกนิดนึงก็ถึงแล้วครับ ฟังพวกเราบ่นไปเดินขึ้นเขาไปนี่น่าเบื่อกันไหม?”
คอมเมนต์วิ่งอยู่บนหน้าจอเหมือนน้ำป่าไหลหลาก แจ็คสันอ่านแทบไม่ทัน
“โอ๊ะ” มาร์คเหลือบไปเห็นข้อความหนึ่ง “แจ็คสัน แฟนถามว่าทำไมนายต้องเอามือฉันไปใส่ในเสื้อโค้ตนายด้วย”
แจ็คสันเลิกคิ้ว หันไปมองหน้ามาร์ค “หนาวไหม?”
“…ก็หนาว”
“หนาวกว่าก่อนที่ฉันจะเอามือมาร์คมาใส่ในเสื้อโค้ตฉันไหม?”
“…อุ่นกว่าสิ”
แจ็คสันหันมาหากล้อง “นั่นแหละครับ”
“…”
มาร์คได้แต่เงียบ
ไม่นานพวกเขาก็เดินมาถึงจุดชมวิวที่กล่าวไว้ เป็นจุดที่สูงที่สุดบริเวณนี้ มีราวกั้นกันตก ด้านล่างคือความมืดสนิทเพราะบ้านเรือนปิดไฟกันหมด มีอยู่ไม่กี่จุดที่มีแสงสว่างเรือง ๆ มาร์คยืนพิงระเบียงด้วยความตื่นเต้น
“อีกสิบนาทีน่าจะได้เห็น”
“จะว่าไปฉันก็ไม่เคยดูพระอาทิตย์ขึ้นที่นี่เลย”
“พวกเราไม่มีเวลาดูเลยต่างหาก ตื่นเช้าก็จริงแต่ก็นอนบนรถต่อ รู้สึกตัวอีกทีก็มืดแล้ว”
มาร์คพยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดนั้น แจ็คสันหันกล้องไปทางที่พระอาทิตย์กำลังจะขึ้น ทำให้เห็นหลังของมาร์คที่ยืนอยู่ตรงราวกั้น
“มาร์ค หันมานี่ ๆ”
คนโดนเรียกหันกลับไป แล้วเปลี่ยนท่าเป็นยืนหันหลังพิงราวกั้น แจ็คสันเห็นแล้วอดโอบเอวอีกฝ่ายเข้ามาใกล้ ๆ ไม่ได้
“กลัวพลาดตกลงไปชะมัด”
“ไม่มีทาง แข็งแรงจะตาย”
แต่มาร์คก็ไม่ได้ปัดมือที่โอบเอวตัวเองออก กลับยื่นมืออีกข้างโอบไหล่อีกฝ่ายไว้
เวลาสิบนาทีไม่ได้นานเท่าไหร่เลย พวกเขายังไม่ทันจะเริ่มบทสนทนาใหม่ แสงแรกของวันก็ทอแสงจางออกมาจากกลุ่มเมตร แสงสีทองที่เรียกให้ทั้งสองต้องหันไปมองต้นกำเนิดแสง มองดวงอาทิตย์ที่ค่อย ๆ โผล่พ้นขอบฟ้าขึ้นมาทีละน้อยเหมือนบอลลูนทีลอยขึ้นฟ้าอย่างช้า ๆ แสงอาทิตย์สาดแสงให้ความสว่างไปยังพื้นที่แต่ละส่วน ๆ จนสุดท้ายก็สว่างจนทั้งมาร์คต้องยกมือบังแสง และใช้มือข้างที่โอบไหล่แจ็คสันเมื่อครู่บังตาแจ็คสันไว้ให้ด้วย เพราะมือข้างหนึ่งของแจ็คสันถือกล้องอยู่
ส่วนอีกข้างก็ไม่ปล่อยจากเอวเขาสักทีนี่ไง
“…สวยเนอะ” แจ็คสันพึมพำ
“อืม”
“ไว้มาดูด้วยกันอีกไหม?”
“…ก็ได้”
มาร์คอมยิ้มนิด ๆ ก่อนที่พวกเขาจะหันกลับไปหากล้อง
“เอาเป็นว่า ภารกิจวันนี้ก็สำเร็จ” แจ็คสันเอ่ยปิดรายการ เหลือบไปมองมาร์คที่ยิ้มจนเห็นเขี้ยวขาวขณะพูดว่า “Mission clear!” แล้วพูดต่อ “สำหรับคราวหน้าภารกิจจะเป็นอะไร ทุกคนติดตามกันด้วยนะครับ แล้วก็อย่าลืมแฮชแท็ก 108missionswithmarkson กันนะ”
“แล้วเจอกันคราวหน้าครับ”
“จนถึงตอนนี้พวกเรา แจ็คสัน”
“และมาร์ค”
“จากก็อตเซเว่น ขอลาไปก่อน ขอบคุณที่ติดตามครับ แล้วเจอกันตอนหน้าครับ!”
“See ya!”
WIRUNYUPHA 