Unpredictable: A Letter (JB/Jinyoung)

บทความนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย, Y, BL
หากไม่ชอบกรุณากดปิด

บทความนี้เป็นเพียงเรื่องแต่งซึ่งเกิดจากจินตนาการของผู้เขียน ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับบุคคล เหตุการณ์ หรือสถานที่จริงใด ๆ ทั้งสิ้น

Rating: PG
Category: M/M
Fandom: GOT7
Relationships: JB/Jinyoung

---

Unpredictable

A Letter

by Wirunyupha

 

 

 

เมื่อดอกไม้ดอกแรกที่เห็นได้จากหน้าต่างห้องนอนในหอพักของพัคจินยองเริ่มผลิบาน ก็ประจวบเวลากับที่จดหมายฉบับหนึ่งมาปรากฏที่กล่องรับจดหมายของเขาตรงส่วนกลางของหอพัก

จินยองหยิบมันขึ้นมาพิจารณา ซองจดหมายสีน้ำตาลเรียบง่าย ประทับตราไปรษณียากรของสหราชอาณาจักร และจ่าหน้าถึงเขาด้วยลายมือที่คุ้นเคย แน่นอนว่ามันไม่ใช่จดหมายฉบับแรกแม้ในช่วงเวลาที่ผู้คนนิยมสื่อสารกันด้วยอินเทอร์เน็ตหรืออุปกรณ์ไร้สายต่าง ๆ มากกว่า ปลายนิ้วเรียวยกขึ้นลูบรอยหมึกปากกาที่จรดเป็นชื่อผู้ส่งช้า ๆ

JB

เขาเผลอยิ้มให้มัน ก่อนจะเก็บใส่กระเป๋าและตั้งใจว่าจะกลับมาเปิดอ่านเมื่อกลับมาจากมหาวิทยาลัย

 

 

 

ชีวิตการเป็นนักศึกษาปีสามไม่ได้ตื่นเต้นมากไปกว่าตอนที่เพิ่งเข้ามาเรียนใหม่ ๆ เลย วิชาเรียนที่หนักขึ้นและงานค้นคว้าต่าง ๆ ทำให้จินยองใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับห้องสมุด ทั้งที่แต่เดิมก็แทบจะเข้ามาทุกเวลาหลังอาหาร ดังนั้นกว่าจะได้กลับมาถึงหอพักเพื่อแกะจดหมายออกอ่าน ท้องฟ้าของกรุงโซลก็เป็นสีเข้มเสียแล้ว เหลือเพียงแสงไฟจากถนนหนทางที่ส่องลอดหน้าต่างเข้ามา

จินยองเปิดไฟโต๊ะอ่านหนังสือ บรรจงแกะจดหมายออกอย่างเบามือ กระดาษสีครีมพับทบกรีดมุมอย่างเรียบร้อยถูกดึงออกมาจากซองอย่างระมัดระวัง ก่อนจะคลี่กระดาษในมือออกอ่าน

ลายมือเป็นระเบียบแต่ยุ่งเหยิงเพราะคนเขียนไม่ชอบยกปากกาทำให้จินยองหลุดขำ แล้วค่อยตั้งสมาธิกับเนื้อหาในจดหมาย

 

ถึง จินยอง

แม้นี่จะไม่ใช่จดหมายฉบับแรกที่เราเขียนถึงกัน–ที่ฉันเขียนถึงนาย–แต่ให้ตายเถอะ ทุกครั้งฉันต้องเสียเวลาหลายสิบนาทีเพียงเพื่อจะคิดคำเริ่มต้นดี ๆ ให้นายรู้สึกว่าจดหมายของฉันไม่น่าเบื่อ แต่มาคิด ๆ ดูแล้ว  ถึงฉันจะเขียนน่าเบื่อกว่านี้อีกนิด ยังไงนายก็จะอ่านมันอยู่ดี เพราะจดหมายฉบับก่อนที่นายเขียนตอบฉันมา นายก็เขียนตอบมาแทบจะประโยคต่อประโยคขนาดนั้นนี่นะ

ตอนนี้ที่ลอนดอนอากาศอุ่นขึ้นแล้ว ใบไม้ผลิคงจะมาถึงในเร็ว ๆ นี้ ตอนที่จดหมายไปถึงนาย ที่โซลคงอุ่นขึ้นแล้วมั้ง ฉันคิดถึงซากุระอยู่เหมือนกัน ที่นี่ไม่มีต้นไม้แบบนั้น แต่สีเขียวของใบไม้ก็ดูสดชื่นกว่าหิมะอยู่หรอก อย่างน้อยก็ไม่ต้องเฉอะแฉะจนน่ารำคาญ

เพราะตอนที่เราเจอกันเป็นช่วงฤดูหนาว แถมยังเป็นช่วงที่หนาวที่สุดอีก แต่มันก็ไม่หนาวเท่าไหร่เพราะฉันมีนายนี่นะ–ฉันรู้ว่านายกำลังยิ้ม ไม่ต้องเลย ฉันก็เขินอยู่เหมือนกัน แต่มันเป็นเรื่องจริงนี่นา ฉันอยากให้จินยองอยู่ที่นี่ด้วยกันตอนนี้จัง ที่นี่ตอนใบไม้ผลิน่าเที่ยวกว่าหน้าหนาวเยอะเลย ฉันจะได้พานายนั่งรถเที่ยวรอบลอนดอนอีก แล้วก็ถ่ายรูปนายไว้เยอะ ๆ เลย

ให้ตายเถอะจินยอง ฉันคิดถึงนายมากจริง ๆ กว่าฉันจะกลับเกาหลีก็ปลายปีเลย ใจคอนายจะไม่ติดต่อกับฉันทางอื่นจริง ๆ เหรอ ไม่คิดถึงฉันหรือไง จินยอง

อาทิตย์หน้าฉันจะไปสก็อตแลนด์ ไว้จะส่งโปสการ์ดจากที่นั่นไปหานายนะ

คิดถึงนะ

แจบอม

 

“ผมก็คิดถึงพี่แจบอมเหมือนกัน”

จินยองพึมพำกับกระดาษเมื่ออ่านจบ เขาพับจดหมายเก็บใส่ซอง แล้วเปิดลิ้นชัก เก็บจดหมายไว้ในที่ที่เขาเก็บประจำ ซองจดหมายจำนวนมากวางเป็นระเบียบอยู่ในนั้น เขาตั้งใจว่าพรุ่งนี้จะเขียนตอบ ใช้เวลากับจดหมายแต่ละฉบับสักชั่วโมงเพื่อใคร่ครวญสิ่งที่จะเล่าให้อีกฝ่ายฟัง

ว่าแต่ละวันเขาทำอะไรบ้าง ช่วงนี้มีอะไรสนุก ๆ อากาศที่โซลเริ่มอุ่นแล้วไม่ต่างจากที่ลอนดอน บางทีเขาน่าจะแนบกลีบซากุระส่งไปให้ด้วย

แล้วก็บอกพี่แจบอมด้วยว่า

เขาเองก็คิดถึงอีกฝ่ายมากแค่ไหน

 

FIN

 

20170720

เหตุเกิดจากแทร็กการ์ด Coming Home ค่า ฮือ ชอบประโยคที่จินยองอ่านมากเลย ก็เลยได้ไอเดียเขียนฟิคนิดหน่อย จริง ๆ แล้วตอนนี้เป็นส่วนหนึ่งของ Unpredictable ซึ่ง… เรื่องหลักเรายังไม่เคยอัปเลย 55555 (แต่อัปตอนพิเศษก่อน…)

ชอบไม่ชอบยังไงก็คอมเมนต์ไว้ได้ที่นี่นะคะ (จริง ๆ เรื่องนี้มีแท็ก #บนลอนดอน แหละ แต่เพราะยังไม่เคยลงเรื่องหลักเลยคิดว่ายังไม่ใช้ดีกว่า 555)

แล้วเจอกันเมื่อทุกอย่างเป็นใจให้เราเขียนฟิคต่อค่ะ 555