หากไม่ชอบกรุณากดปิด
Fandom: NCT
Relationships: Jungwoo/Doyoung
Note: จักรวาลเดียวกับชากาแฟ
Ex
Wirunyupha
เวลา 23:00 น. คือเวลาที่ร้านกาแฟที่คิมโดยองเป็นเจ้าของปิดให้บริการ หลังจากตรวจสอบความเรียบร้อยในร้านเป็นรอบสุดท้าย ชายหนุ่มก็กดแม่กุญแจที่คล้องโซ่ล็อกประตูกระจกของร้าน เป็นอันเสร็จภารกิจของวัน เตรียมกลับบ้านไปนอนแล้วตื่นมาดูร้านตอนเช้า
“คุณโดยอง!”
…ซะเมื่อไหร่
เสียงเรียกอันแสนคุ้นหูทำให้คิมโดยองต้องหันไปมอง เมื่อพบว่าเจ้าของเสียงที่เรียกชื่อเขาคือร่างสูงโดดเด่นที่มีรอยยิ้มประดับใบหน้าสวย เขาก็แอบกลอกตา
“ถ้าจะมาหามาร์คล่ะก็ กลับไปตั้งแต่ห้าโมงแล้ว”
“ผมไม่ได้มาหาเด็กคนนั้นสักหน่อย” อีกฝ่ายแย้งทันทีที่เขาพูดดัก “ผมมาหาคุณโดยองนั่นแหละ”
“ดึกดื่นป่านนี้ยังไม่กลับบ้านนอนอีกหรือไง” เขาบ่น เก็บกุญแจร้านใส่กระเป๋าหันมาเผชิญหน้ากับอีกฝ่ายเต็ม ๆ “ผมง่วงแล้ว จะกลับบ้าน”
“งั้นเดี๋ยวผมไปส่ง”
“ผมกลับเองได้ คุณกลับไปเถอะ”
“เอาน่า” ไม่เพียงแค่คำพูดเท่านั้น แต่คิมจองอูยังเดินมาคว้ากระเป๋าเขาไปถือหน้าตาเฉย “ถ้ากลับช้าคุณตกรถไฟแน่เลย รีบไปเถอะ”
ไม่รอให้เขาตอบรับ จองอูเดินนำลิ่ว ๆ ออกมา ปล่อยให้โดยองยืนอ้าปากค้างอยู่ชั่วขณะ ก่อนจะรีบร้อนวิ่งตามไป
–
ไหนบอกให้รีบกลับเร็วเพราะกลัวตกรถไฟ
แล้วทำไม…
คิมโดยองกอดอกจ้องเจ้าของใบหน้าหวานที่ตอนนี้นั่งมองหน้าเขาที่ฝั่งตรงข้ามของโต๊ะเหมือนไม่รับรู้ถึงกระแสความไม่พอใจที่ถ่ายทอดไป คิมจองอูยังคงยิ้มกว้างขณะเท้าคางสบตาเขา
“มีอะไรอยากพูดกับผมเหรอครับ คุณโดยอง”
“ผมจะกลับบ้าน”
“เดี๋ยวผมไปส่งไงครับ”
“แต่ผมอยากกลับตอนนี้”
“ขอผมกินอะไรสักหน่อยเถอะน่า ผมไม่มีเพื่อนกินด้วย นั่งเป็นเพื่อนหน่อยนะครับ”
พูดพร้อมกับใช้หน้าสวย ๆ นั่นออดอ้อน… โดยองคิ้วกระตุก โมโหก็จริง แต่ก็เกิดใจอ่อนขึ้นมาเสียอย่างนั้น
เกลียดหน้าสวย ๆ นี่จริง ๆ ให้ตาย
“รีบกินรีบกลับ พรุ่งนี้ผมต้องเปิดร้านแต่เช้า”
“ได้เลย ไม่เกินครึ่งชั่วโมงแน่นอน”
โดยองถอนหายใจ เขายกมือเรียกพนักงานขอเมนูอาหารบ้าง ร้านอาหารที่เปิดถึงช่วงดึกแบบนี้มีแต่อาหารหนัก ๆ แต่โดยองก็สั่งแค่ซุปร้อน ๆ ถ้วยเดียว
เมื่ออาหารมาเสิร์ฟ พวกเขาต่างคนต่างกินกันเงียบ ๆ ไม่มีใครเริ่มบทสนทนาขึ้นมาก่อนจนโดยองชักหงุดหงิดอีกรอบ เป็นคนลากเขามาแท้ ๆ แต่ให้นั่งเงียบเป็นใบ้แบบนี้เนี่ยนะ ไร้มารยาทจริง
“ทำไมวันนี้กลับดึก” เขาเลยเริ่มบทสนทนาเองเสียเลย
คิมจองอูชะงักมือที่กำลังคีบเนื้อหมู ก่อนจะยิ้มน้อย ๆ แล้วตอบ
“ทำงานนู่นนี่ หันมองนาฬิกาอีกทีก็ดึกแล้ว คนอื่นกลับกันหมดแล้ว เลยแวะมาหาพี่”
สรรพนามที่นาน ๆ จะหลุดเรียกมาทีทำให้โดยองเสไปมองถ้วยซุป
“แล้วลูคัสล่ะ”
“กลับไปตั้งนานแล้ว ก่อนกลับเห็นมันบอกจะแวะร้านพี่อีกรอบ ไม่เห็นเหรอ”
โดยองตาโต ขมวดคิ้วฉับ อย่าบอกนะว่าหมอนั่นกลับไปพร้อมกับมาร์ค
“…พรุ่งนี้จะฟอกมาร์คให้ขาวเลย”
“อย่าไปเข้มงวดกับน้องมันนักเลยน่า พี่” จองอูหัวเราะ “ตัวพี่เองด้วย อย่าเข้มงวดกับตัวเองมากล่ะ ดูแลตัวเองหน่อย”
คนฟังไม่ตอบ แต่ยกซุปขึ้นซดอีกครั้งเป็นคำสุดท้าย
–
กว่าจะได้ออกจากร้าน นาฬิกาก็บอกเวลาเที่ยงคืนกว่าพอดี
โดยองถอนหายใจ อากาศตอนกลางคืนเย็นลงอย่างรวดเร็วจนเขาต้องห่อตัว ลูบแขนของตนไปมาหวังให้อบอุ่นขึ้น จองอูที่เดินตามออกมาจากร้านเห็นแล้วก็เลิกคิ้ว
“เดี๋ยวผมขับรถไปส่งพี่ที่บ้านก็ได้”
“ยังไง” โดยองหันมาถาม “นั่งแท็กซี่ไปก็จบแล้ว”
“แต่นั่งรถผมสบายกว่า จอดไว้แถวนี้แหละ”
โดยองหมดอารมณ์เถียง เขาเดินตามจองอูมาที่รถยนต์ซึ่งจอดไว้ไม่ห่างจากแถวร้านอาหารนัก ละแวกที่ทำงานของจองอูกับร้านกาแฟของโดยองอยู่ใกล้กัน รวมถึงร้านอาหารโต้รุ่งนี้ด้วย ดังนั้นรถจึงจอดอยู่ในบริเวณเดียวกัน
โดยองเปิดประตูเข้าไปนั่งรอด้านในทันที่จองอูปลดล็อกรถ เจ้าของรถตามเข้ามานั่ง แต่ยังไม่สตาร์ทเครื่อง
คนอายุมากกว่าหันไปมอง “อะไรอีก”
“ผมรู้ว่าพี่รู้ว่าผมมาหาทำไม”
ถ้ามาหาตอนร้านเปิดก็คือมาสั่งกาแฟ แต่ตอนนี้ร้านปิดไปเป็นชาติแล้ว โดยองไม่คิดว่าการที่จองอูมาโผล่หน้าร้านเขาตอนห้าทุ่มเป็นเรื่องบังเอิญด้วย เพียงแต่ไม่อยากพูดถึง
“ไม่พูดเรื่องนี้แล้วนะ” โดยองหันหน้าเข้าหาประตู
“พี่โดยอง” จองอูโอดครวญ แต่เห็นท่าทางไม่รับรู้สิ่งใดของคนข้าง ๆ ก็ทำได้แค่ถอนหายใจ แล้วสตาร์ทรถ ขับออกจากตรงนั้น
ตลอดทางไม่มีบทสนทนาใด และคราวนี้อึดอัดยิ่งกว่าในร้านอาหารเสียอีก โดยองง่วงแต่ก็หงุดหงิดเกินกว่าจะหลับตา เขาได้แต่ภาวนาให้ถึงบ้านสักทีจะได้ออกจากตรงนี้ ไม่น่าหลวมตัวตามเด็กนี่มาถึงตรงนี้เลย
“…พี่จะไม่เลิกโกรธผมจริง ๆ เหรอ” คิมจองอูพูดเสียงเบา แต่รถที่เงียบสนิทและอยู่กันแค่สองคนตอนที่หน้าปัดดิจิทัลบอกเวลา 00:37 ไม่มีทางที่โดยองจะไม่ได้ยิน
“ไม่โกรธแล้ว แต่ก็ไม่อยากพูดเรื่องนี้แล้ว”
“ทำไมพี่ใจแข็งแบบนี้น้า…” จองอูถอนหายใจ “ผมง้อพี่มาสามเดือนแล้วนะ ใจอ่อนสักทีเถอะครับ”
โดยองยังคงทอดสายตามองนอกรถ ไฟถนนวูบวาบตามความเร็วของรถที่เคลื่อนผ่าน จู่ ๆ เขาก็นึกถึงตอนที่ตัวเองปาผ้าเช็ดโต๊ะใส่จองอูตอนร้านปิดเมื่อสามเดือนก่อนขึ้นมา
…ตอนนั้นเราทะเลาะกันเรื่องอะไรนะ
“อยู่แบบนี้ก็สบายใจดี” เขาพึมพำขึ้นมา “ไม่ต้องคอยระแวงอะไร ไม่มีเรื่องให้หงุดหงิด นายทำงานของนายไป ฉันก็ทำงานของฉัน เราจำเป็นจะต้องกลับมาหากันด้วยหรือไง”
รถหักหลบเข้าข้างทางทันทีที่สิ้นประโยค โชคดีที่โดยองคาดเข็มขัดนิรภัยไว้จึงไม่ต้องเอาหน้าไปซบคอนโซลรถเล่นให้เจ็บ เขาหันไปมองคนขับบ้าเลือดข้างตัวด้วยความไม่พอใจ
“เป็นบ้าหรือไง”
“พี่นั่นแหละ เป็นบ้าหรือไง”
เสียงของจองอูเรียบนิ่งผิดวิสัย อีกฝ่ายหันมามองหน้าเขาพร้อมกับโน้มตัวเข้ามาใกล้
“ตลกเหรอ ตลอดสามเดือนที่ผ่านมาผมพยายามแทบตายให้เรากลับไปเป็นเหมือนเดิม แต่พี่พูดเหมือนว่าสามเดือนนี้พี่มีความสุขดีโดยที่ไม่ต้องมีผมก็ได้ ทั้งที่พี่ก็ยังรักผมอยู่น่ะเหรอ พี่เป็นบ้าหรือไง”
“ฉัน…”
โดยองนึกอยากเถียงกลับไป แต่กลับไม่มีคำใดหลุดรอดออกมา
จองอูขยับหน้าเข้ามากใกล้เขา ใกล้จนเห็นขนตายาวเรียงเส้น และใบหน้าเนียนราวกับกระเบื้องเคลือบ ปลายจมูกได้รูปส่งลมผายใจอุ่นร้อนกระทบผิว แต่ก็เพียงเท่านั้น อีกฝ่ายค่อย ๆ ถอยห่างออกไปอีกรอบ
“ถ้าพี่โอเค ผมก็คงพอ” พูดพลางขยับเกียร์แล้วเหยียบคันเร่งขับต่อไป “ถือซะว่าสามเดือนที่ผ่านมาไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วกัน”
รถยนต์แล่นไปตามถนน ความเงียบสงบกลับเข้ามาอีกครั้ง แต่คราวนี้โดยองไม่มีความหงุดหงิดอยู่ในใจอีกแล้ว
คงเหลือแต่ความเสียใจที่ทำให้เขาไม่กล้าสบตาคนข้าง ๆ
–
รถยนต์ค่อย ๆ จอดนิ่งที่หน้าคอนโดสูงแห่งหนึ่งในย่านที่พักอาศัย จองอูกดปุ่มปลดล็อกรถ รอคอยให้คนข้าง ๆ เปิดประตูออกไป
แต่ผ่านไปเป็นนาที ก็ยังคงมีแต่ความเงียบ
เขาหันไปมอง โดยองนั่งนิ่ง นัยน์ตาไหววูบ
“…ร้องไห้เหรอ”
ผมทำพี่ร้องไห้อีกแล้วเหรอ
ทว่าโดยองกลับส่ายหน้า ผ่อนลมหายใจแล้วหันมาสบตาเขา
“ขอบคุณนะ จองอู”
มือขาวกำลังจะเปิดประตูรถ แต่จองอูกลับคว้าแขนข้างหนึ่งของเขาไว้ก่อน โดยองหันมามองอย่างสงสัย แต่ภาพที่เห็นมีเพียงใบหน้าของคิมจองอูที่ขยับเข้ามาใกล้อย่างรวดเร็ว สัมผัสของมืออีกข้างอยู่บนหลังคอของเขา รั้งให้ใบหน้าของเขาได้มุมพอที่จะกดริมฝีปากลงมาได้พอดี
จูบของเราครั้งล่าสุด…คือราวสามเดือนก่อน ก่อนที่เราจะทะเลาะกันจนเป็นแบบตอนนี้
คิมจองอูกดริมฝีปากลงมาย้ำ ๆ ราวกับจะขอโทษผ่านสัมผัสเหล่านั้น กลีบปากอิ่มเลื่อนจากบนริมฝีปากของคนอายุมากกว่าเป็นบนผิวแก้วขาวที่มีเส้นสายเล็ก ๆ ของหยดน้ำตาเพิ่งไหลผ่าน
“ผมทำพี่ร้องไห้อีกแล้ว” เขาพูดตอนผละริมฝีปากออก “ขอโทษนะ”
จองอูค่อย ๆ กลับไปนั่งที่ของตัวเอง ปล่อยให้คิมโดยองเปิดประตูก้าวลงจากรถไป
เขาเหลือบสายตามองอีกครั้ง ก่อนจะพูดเสียงเบา
“ไว้เจอกันนะครับ คุณโดยอง”
FIN
20180427
มาไวไปไว ชอบหรือไม่คอมเมนต์กันได้นะคะะะะ หรือที่ #wrficnct ที่เดิม
เลิฟ
WIRUNYUPHA 