DAY6 Fan Fiction
Sungjin x Wonpil
RAIN
ไม่รู้เวรกรรมอะไร แต่ฤดูฝนปีนี้ เหมือนซองจินโดนคำสาป หรือไม่ทั้งโรงเรียนของเขาก็โดนคำสาป เพราะทุกครั้งที่ออดเลิกเรียนดังและจะก้าวออกจากห้องเรียน ฝนก็จะกระหน่ำลงมาจากฟ้าเหมือนกลั่นแกล้งนักเรียนตาดำ ๆ ไม่ให้ได้กลับบ้านเร็ว ๆ อย่างที่ใจหวัง
เด็กหลายคนวิ่งฝ่าฝนออกไปอย่างไม่คิดชีวิตด้วยความสนุกสนาน แต่ซองจินอยู่ปีสามแล้ว เป็นพี่โตที่สุดของโรงเรียน การวิ่งฝ่าฝนออกไปนอกจากจะเป็นเรื่องโง่แล้วยังจะทำให้เขาเป็นหวัดและขาดเรียนโดยใช่เหตุ สำหรับนักเรียนปีสามที่จริงจังกับการสอบ SAT พอฝนตกแบบนี้เลยทำอะไรไม่ได้นอกจากเข้าห้องสมุด
ซึ่งเหมือนทุกคนจะคิดแบบนั้นกันหมด
ห้องสมุดคนแน่น มีเสียงจอแจผิดจากปกติ อาจารย์บรรณารักษ์ทำหน้าเบื่อหน่ายอยู่ตรงเคาท์เตอร์เพราะหมดความพยายามจะทำให้เด็กนักเรียนเงียบเสียงแล้ว ซองจินมองหาที่นั่งดี ๆ สักที่ แล้วก็เจอที่ติดหน้าต่าง เขาวางของลง หยิบหนังสือเล่มหนึ่งขึ้นมาจะอ่านฆ่าเวลา ควานหาโทรศัพท์และหูฟังไปด้วย ก่อนจะสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงเคาะกระจกจากข้างหลัง
เขาหันกลับไป เห็นแววตาสุกใสของคน ๆ หนึ่งมองตรงมาจากด้านนอก
ซองจินกระพริบตาปริบ ๆ เขามั่นใจว่าไม่รู้จักคนตรงหน้า แต่เด็กหนุ่มที่เปียกมะล่อกมะแล่กและที่สำคัญคือในมืออุ้มลูกสุนัขตัวเล็กไว้ทำให้เขาต้องรีบเก็บของแล้วเดินออกมาจากห้องสมุด
พอออกมานอกอาคาร เขาก็กางร่มที่อยู่ในกระเป๋าและตรงมาตามทิศที่คน ๆ นั้นอยู่ ซองจินเห็นอีกฝ่ายผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอก
เขาขยับเข้าไปใกล้เพื่อให้ร่มกันฝนให้ทั้งคนตรงหน้าและลูกหมาตัวน้อย เจ้าของดวงตาใสพอ ๆ กับหมาในมือยิ้มให้เขาอย่างดีใจ
“ผมเห็นร่มในกระเป๋ารุ่นพี่ตะกี้ เลยลองเคาะเรียก ไม่นึกว่าจะได้ยินจริง ๆ”
ซองจินมองป้ายชื่อที่ติดอกอีกฝ่าย มันเขียนว่า คิมวอนพิล
ปลายผมหน้าม้าอีกฝ่ายเปียกลู่จนแนบไปกับหน้าผาก เห็นชัดว่าไหล่นั่นสั่นน้อย ๆ เพราะลมเย็นบวกกับตัวที่ชุ่มโชก ซองจินพิจารณาแล้วจึงเอ่ยถามขึ้นมา
“เอาร่มฉันไปใช้ก่อนไหม?”
“ผมก็ต้องการแบบนั้นแหละ” อีกฝ่ายตอบตรงจนเขาอึ้ง “จะเอามากางให้เจ้าหนูนี่น่ะครับ”
“แล้วนาย…?”
วอนพิลยิ้มกว้างให้เขา “เดี๋ยวผมก็ไปแล้วล่ะ แป๊บนึงนะครับ”
ซองจินยื่นร่มให้วอนพิลไป แล้วใช้เสื้อนอกตัวเองคลุมศีรษะแทน เขามองวอนพิลจัดแจงวางเจ้าหมาน้อยใส่กล่องเล็ก ๆ ที่บังเอิญอยู่แถวนั้น แล้วยังอุตส่าห์หยิบผ้าขนหนูในกระเป๋าตัวเองห่มให้เจ้าลูกหมาอีก ซองจินนึกหงุดหงิดขึ้นมาที่โรงเรียนไม่มีชายคาดี ๆ ไว้ให้หลบฝนเลย จะเอาลูกหมาเข้าไปในโรงเรียนก็ไม่ได้ เลยต้องมาประสบชะตากรรมแบบนี้
“เดี๋ยวฝนหยุดแล้วค่อยออกไปนะ เข้าใจไหม?” เสียงนุ่มคุยกับลูกหมาเหมือนสื่อสารกันรู้เรื่อง ตัววอนพิลที่เมื่อครู่เปียกอยู่แล้วชุ่มกว่าเดิมจนซองจินสงสาร
“ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนไหม? เดี๋ยวเป็นหวัดนะ”
“ไม่เป็นไรครับ” หันมาตอบเขายิ้ม ๆ เหมือนเดิม “บ้านผมอยู่แค่นี้เอง รีบกลับดีกว่า ขอบคุณนะครับรุ่นพี่ ไว้ฝนหยุดแล้วมาเอาร่มไปเลยก็ได้”
วอนพิลโค้งให้เขาอีกครั้งก่อนจะวิ่งฝ่าฝนออกไป ปล่อยซองจินให้มองตามจนลับสายตา
ซองจินเจอวอนพิลอีกครั้งตอนรอรถที่ป้ายรถเมล์หน้าโรงเรียน และบังเอิญว่าเป็นวันที่ฝนตกอีกแล้ว
เขานั่งอยู่ที่ม้านั่งตัวริมสุด วอนพิลยืนมองสายฝนอยู่ที่อีกมุมหนึ่ง ดูเหมือนจะไม่สังเกตเห็นเขา และซองจินก็ไม่ได้คิดจะเข้าไปทักอะไร
เอาจริง ๆ ซองจินเกือบลืมไปแล้วว่าเคยเจอวอนพิล… หลังจากเหตุการณ์กางร่มให้ลูกหมาเขาก็ไม่เห็นอีกฝ่ายเลยจนผ่านมาจะครบเดือนอยู่แล้ว ซึ่งก็ไม่แปลกสำหรับนักเรียนเตรียมสอบอย่างพวกเขา ถ้าวันนี้ไม่มีเรียนพิเศษ กว่าซองจินจะออกมาจากห้องสมุดก็คงฟ้ามืด
เพลงในโทรศัพท์ยังดังเรื่อย ๆ น่าแปลกที่ซองจินไม่ละสายตาจากอีกคนที่ยืนอยู่มาสักพักแล้ว เขามองลาดไหล่ใต้สูทเครื่องแบบนักเรียนของวอนพิล เห็นข้อมือที่กึ่งจะเข้าไปอยู่ในกระเป๋ากางเกงแต่ก็ไม่ และข้อเท้าที่พ้นชายกางเกงขึ้นมาอย่างคนไม่มีอะไรทำ
ก่อนจะสะดุ้งเมื่อคนที่เขาแอบมองหันมา
อีกฝ่ายทำหน้างงเหมือนไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร ก่อนที่สีหน้าจะค่อย ๆ เปลี่ยนไป แล้วก็ยิ้มกว้างให้เขา
“รุ่นพี่! ไม่เจอกันนานนะครับ”
ตอนแรกก็ยืนอยู่คนเดียว ตอนนี้เดินมาหาเขาแล้ว ซองจินยิ้มให้อีกฝ่ายพอเป็นมารยาท
“ไง”
“ทำไมยังไม่กลับล่ะครับ?”
“รอรถน่ะ” ซองจินตอบ “ยังไม่มาสักที นายล่ะ? บ้านใกล้ไม่ใช่เหรอ?”
วอนพิลมองฝนที่ตกหนักขึ้นนิดหน่อยแล้วยิ้มแหย “ไม่มีร่มน่ะครับ”
ซองจินเลิกคิ้ว ควานหาของในกระเป๋าแล้วยื่นให้ “เอาไปใช้สิ”
“หา…?”
วอนพิลทำหน้างงกลับมา แต่รถเมล์จอดเทียบพอดี ซองจินจึงใช้โอกาสนี้บอกลาแล้วเดินขึ้นรถไปเลย ปล่อยให้รุ่นน้องตัวเล็กกว่ายืนอึ้งอยู่ตรงนั้น
วันที่ซองจินขอวอนพิลคบก็เป็นวันที่ฝนตก
ไม่รู้จะโรแมนติกอะไรนักหนา แต่การเอ่ยปากขอรุ่นน้องคบกลางสายฝนก็เป็นสิ่งที่ซองจินไม่เคยจินตนาการไว้หรอก เพียงแค่ช่วงเวลามันพอเหมาะพอดีก็เท่านั้น
วอนพิลไม่มีร่ม โชคร้ายที่วันนั้นเขาก็ไม่มีเหมือนกัน เขายืนคุยกับน้อง ใช้หลังตัวเองกันละอองฝนที่จะสาดเข้ามาใส่ พอวอนพิลรับคำขอของเขา พวกเขาก็วิ่งฝ่าสายฝนกันไปที่บ้านรุ่นน้อง
นับตั้งแต่ขึ้นปีสามมา วันนั้นเป็นวันแรกที่ซองจินมีความสุขกับการไปโรงเรียน
วันสอบซูนึง คิมวอนพิลมาโรงเรียนด้วย แน่นอนว่าไม่ได้มาสอบ แต่มาเป็นกำลังใจให้รุ่นพี่
วันนี้ฝนไม่ตกแล้ว แต่อากาศหนาวจัด วอนพิลตื่นแต่เช้าไปปลุกรุ่นพี่ซองจินจากที่บ้านซึ่งอยู่ห่างจากบ้านของเขาไปสี่ป้ายรถเมล์ แล้วพากันมาโรงเรียนด้วยความสดใส แน่นอนว่ามีแต่เขาที่สดใส เพราะพี่ซองจินมีสภาพเหมือนซอมบี้ที่พร้อมจะทิ้งตัวลงข้างทางตลอดเวลา
วอนพิลให้กำลังใจว่าอย่างพี่ซองจินต้องทำได้อยู่แล้ว อีกฝ่ายก็รับคำยิ้ม ๆ แม้จะเป็นยิ้มที่เนือย แต่ก็ดีกว่าหน้าซังกะตายแบบตอนออกมาจากบ้าน
“สู้ ๆ นะ พี่ซองจิน”
แม้จะเหนื่อยขนาดไหน แต่เห็นรอยยิ้มตรงหน้าแล้วซองจินก็มีแรงขึ้นมาทันที เขายกมือขึ้นขยี้ผมนุ่มของคนตรงหน้าอย่างเอ็นดู
“ขอบใจนะ”
วอนพิลยิ้มรับ กระชับผ้าพันคอของซองจินขึ้นอีกนิดเพราะอากาศเย็นลงอีกแล้ว ทว่ายังไม่ทันปล่อยมือออกจากผ้าผืนหนา ละอองสีขาวนวลก็ตกใส่หลังมือ ความเย็นวาบทำให้เขาชะงัก
“…หิมะตก?”
หิมะตกตอนนี้ดูจะผิดช่วงไปหน่อย แต่ซองจินก็ไม่ได้นึกถึงเรื่องภาวะโลกร้อนหรืออะไร เขามองวอนพิลที่ตาเป็นประกายกับละอองสีขาวตรงหน้าแล้วนึกอยากกอดคนตรงหน้าแรง ๆ สักที ถ้าไม่ติดว่าพวกเขายืนอยู่หน้าโรงเรียนล่ะก็นะ
“หิมะสวยเนอะ”
เขาพูด วอนพิลพยักหน้ารับ ขณะที่ซองจินปัดเกล็ดหิมะที่ติดผมน้องออกเบา ๆ
“พี่ไปละ ไม่ต้องรอตรงนี้ก็ได้ ไปหาร้านนั่งเถอะ มันหนาว”
วอนพิลเม้มปาก พยักหน้าหงึกหงัก ก่อนจะลากันยังอุตส่าห์หันมาหาเขาอีกครั้ง
“พี่ทำได้อยู่แล้ว สู้ ๆ นะ!”
ซองจินโบกมือให้ก่อนจะเดินเข้าโรงเรียนด้วยอารมณ์ที่ดีกว่าตอนออกจากบ้านร้อยกว่าเท่า
เขาเงยหน้ามองฟ้าครึ้ม แต่ในใจกลับสว่างสดใสยิ่งกว่าหน้าร้อนเสียอีก
FIN
20160930
อะไรคือหัว อะไรคือท้าย พอเขียนจบแล้วแบบ เอ๊ะ ข้างบนข้างล่างมันเกี่ยวอะไรกันคะ ๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕ /ไหลไปเรื่อย โอ๊ยยยยยยยย
จริง ๆ เราอยากเขียนคู่นี้มาตั้งแต่กลับมาจากคอนที่ไทยแล้วค่ะ แต่ก็ไม่ได้เขียนสักที ถือโอกาสเขียนสักหน่อย ถือว่าฉลองเล่นเกมสุ่มรางวัลแล้วได้กระเป๋าเจเค ๕๕๕๕๕๕ งงมาก ได้ได้ไง 😂
คอมเมนต์/หรือแท็ก #wirunfic ได้นะคะ เยิฟ
วิรัล
WIRUNYUPHA 