บทความนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย, Y, BL
หากไม่ชอบกรุณากดปิด
บทความนี้เป็นแฟนฟิกชั่นซึ่งเกิดจากจินตนาการของผู้เขียน ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับบุคคล เหตุการณ์ หรือสถานที่ใด ๆ ทั้งสิ้น
THE SECRET LIFE OF MARK TUAN
GOT7 Fan Fictions
Jackson x Mark
5
Comeback Stage
จริง ๆ แล้วเวลาสามอาทิตย์ไม่ได้นานมากมายนักหรอก โดยเฉพาะสามอาทิตย์ที่วุ่นวายสายตัวแทบขาด งานถาโถมเหมือนพระเจ้ากลัวว่ามนุษยชาติจะรู้สึกว่าตัวเองว่างเกินไปแล้วหาเรื่องทำอะไรแปลก ๆ สรุปว่าสามอาทิตย์ที่ผ่านมาของเดือนมีนาคมนี้ จูเนียร์ทำงานแทบจะตลอดเวลา หายใจเข้าออกเป็นเอกสาร เดินเข้า ๆ ออก ๆ ห้องทำงานของตัวเองกับของคุณมาร์คจนสุดท้ายเขาก็ขอย้ายโต๊ะตัวเองเข้าไปในห้องของเจ้านายเลย ทุกวินาทีที่เคลื่อนผ่านยิ่งพาให้จูเนียร์ได้แต่ภาวนากับตัวเองในใจ ขอให้เขามีร่างแยกสักทีเถอะ
แต่ถึงจะบ่นอย่างไรก็เลี่ยงไม่ได้ ทุกครั้งที่เห็นงานที่กองสุมอยู่บนโต๊ะของเขากับบอสแล้วจูเนียร์ยิ่งรู้สึกเหนื่อยใจ นี่ขนาดเคลียร์กันวันต่อวัน เขากับบอสกว่าจะได้ออกจากบริษัทก็ค่ำแล้วทุกที เป็นอย่างนี้ติด ๆ กันอยู่สองอาทิตย์ แต่อาจเพราะความพยายามตลอดช่วงระยะเวลานรกจะเห็นผล เพราะพอเข้าสัปดาห์นี้งานส่วนใหญ่ก็ลดลงไปมาก เอกสารก็น้อยลงจนหายใจหายคอโล่งขึ้น และในวันสุดท้ายก่อนที่เขากับบอสจะบินไปเกาหลีใต้นั้น พวกเขาก็ชิลล์กันมากถึงขั้นเปิดเพลงแจ็คสัน หวัง ไปเซ็นต์เอกสารไป เช็คตลาดหุ้นไป
ในห้องทำงานของมาร์ค ต้วน เลขาฯ ปาร์คนั่งอยู่อีกโต๊ะหนึ่ง (ที่ขอย้ายเข้ามาเพื่อความสะดวกในการทำงาน) ต่างฝ่ายต่างเอาแต่ขีดเขียนเอกสารในมือสลับกับมองหน้าจอคอมพิวเตอร์ เสียงเพลงที่เคยดังอยู่เมื่อครู่เงียบไปพักใหญ่แล้ว คงเหลือแต่เสียงเข็มนาฬิกาที่บอกว่าเวลายังคงเดินไปเรื่อย ๆ และพวกเขาต้องเร่งมือจัดการเอกสารชุดสุดท้ายให้ทัน เลขาฯ หนุ่มจัดการตรวจสอบเอกสารในมืออีกครั้งก่อนเก็บมันใส่แฟ้มเป็นอันเสร็จสิ้นการทำงานอันแสนยาวนานของเขา ส่วนบอส…
“…คุณมาร์คมีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ?”
จูเนียร์ทำลายความเงียบด้วยประโยคแสดงน้ำใจ มาร์คพยักหน้า
“ดูให้ผมทีว่าคัมแบ็คสเตจของแจ็คสันเริ่มกี่โมง จะได้กะเวลาถูกว่าต้องไปรอที่สถานีตอนไหน”
หมายถึงงานเอกสาร… จูเนียร์แย้งในใจ แต่ปากตอบไปว่า “ได้ครับ เดี๋ยวผมจะเช็กให้”
ชายหนุ่มไล่เปิดข้อมูลที่ต้องแยกไฟล์ไว้ว่า Jackson Wang ในคอมพิวเตอร์ของตัวเอง จริง ๆ เขาจะส่งไฟล์นี้ให้มาร์คเลยก็ได้ แต่เจ้านายสั่งห้ามไว้ก่อน
“ถ้าผมรู้เรื่องของเขามากกว่านี้ก็ไม่ต้องทำงานทำการพอดี คุณรู้คนเดียวก็พอ ไว้ผมถามค่อยบอก”
ช่างแยกแยะเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวได้อย่างน่านับถือ
นัยน์ตาสีเข้มของคนเป็นเลขาฯ เหลือบมองเจ้านายที่หน้าตาเคร่งเครียดอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ มาร์ค ต้วน เวลาทำงานดูแตกต่างกับมาร์ค ต้วน มาสเตอร์บ้านแฟนไซต์แจ็คสันหวังชนิดหน้ามือกับหลังมือ บอกว่าเป็นคนละคนก็คงเชื่อ จูเนียร์สังเกตว่าเวลาเจ้านายของตนตามถ่ายรูปแจ็คสัน จะกลายร่างเป็นชายหนุ่มยิ้มง่าย ยิ้มสดใสให้ไอดอลหนุ่มทุกครั้งที่อีกคนสังเกตเห็นตัวเอง หรือมีท่าทีขัดเขินเวลาตกเป็นเป้าสายตา (ซึ่งจูเนียร์ประหลาดใจมาก เพราะมาร์คดูดีจนน่าจะเคยชินกับการได้รับความสนใจจากคนอื่น แต่ ไม่ เจ้านายของเขาเป็นคนขี้อายเกินคาด) ส่วนเวลาทำงานเป็นคุณมาร์ค จะกลายเป็นนักธุรกิจหนุ่มความมั่นใจสูง มีรอยยิ้มวาดบนใบหน้าเสมอ แต่ไม่ใช่รอยยิ้มสดใสดอกไม้บานเหมือนตอนเจอแจ็คสัน เป็นรอยยิ้มแบบคนที่อยู่เหนือคนอื่นก้าวหนึ่งเสมอ ก็น่าแปลกอีกเหมือนกันที่ไม่โดนคู่แข่งดักตีก่อน เพราะรอยยิ้มของมาร์คแบบนั้นมันน่าหมันไส้มากจริง ๆ
ถึงอย่างนั้นก็มีจุดร่วมอยู่อย่างหนึ่ง คือความตั้งใจและทุ่มเท
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไร มาร์คไม่เคยทำอะไรครึ่ง ๆ กลาง ๆ จูเนียร์คิดว่าอาจเป็นเพราะนิสัยชอบเอาชนะของคนเป็นเจ้านายด้วย
ซึ่งนับว่าเป็นเรื่องดี
แต่บางทีก็เกินตัวไปนิดนึง…
มือขาวจดข้อมูลคัมแบ็คสเตจของแจ็คสัน แล้วเดินไปยื่นให้มาร์คที่โต๊ะ ชายหนุ่มเจ้าของผมสีน้ำตาลพยักหน้ารับ แล้วปิดคอมพิวเตอร์
“เสร็จแล้วเหรอครับ?” จูเนียร์ถาม
“อื้ม พอดีเลย ไปหาอะไรกินกันดีไหม?”
“ตามที่คุณมาร์คสะดวกเลยครับ”
“เอาที่คุณสะดวกด้วยสิ” มาร์คยู่หน้า “ถ้าคุณไม่ว่างก็ไม่เป็นไร ผมก็กลัวว่าคุณจะมีนัด”
“…คุณมาร์คกำลังสงสัยว่าผมมีแฟนเหรอครับ?”
จูเนียร์หรี่ตามองเจ้านายที่หัวเราะอยู่ในลำคอ มาร์คเก็บข้าวของใส่กระเป๋า ตรวจสอบเรียบร้อยว่าไม่ลืมอะไรทิ้งไว้ในห้องทำงานแล้วเดินออกมาพร้อมกับคุณเลขาฯ ภายในออฟฟิศเงียบสงัดเพราะทุกคนกลับกันไปหมดแล้ว เหลือแสงไฟเพียงแค่ตามระเบียงทางเดิน
สามทุ่ม
จูเนียร์มองนาฬิกาแล้วถอนหายใจเบา ๆ ยังพอมีเวลาให้พักผ่อนก่อนไฟลท์บินพรุ่งนี้
“…แล้วตกลงจูเนียร์ยังโสดเหรอ?”
จู่ ๆ คนเป็นเจ้านายก็โพล่งกลับมาถามคำถามเดิม คนโดนถามสะดุ้งเฮือก
“เปล่าหรอกครับ ก็มีคนที่กำลังคบกัน…”
“จริงเหรอ?” กลายเป็นว่าคนถามเหวอไปแทน “เฮ่ย ขอโทษที คือผมถามเล่น ๆ ไม่นึกว่า… จะมีจริง ๆ”
จูเนียร์หรี่ตา “แปลกหรือไงครับ?”
มาร์คส่ายหน้าขำ ๆ “ไม่หรอก ก็ดีนี่ครับ มีคนคอยดูแล แต่อย่างนี้ผมต้องระวังเวลาให้คุณตามไปไหนมาไหนหรือเปล่า? แล้วเป็นคนที่นี่หรือเป็นคนเกาหลีใต้เหรอครับ?”
ความใส่ใจเล็ก ๆ น้อย ๆ ทำให้เลขาฯ คนเก่งหลุดยิ้ม “ไม่ต้องห่วงหรอกครับ เราต่างคนต่างทำงาน แต่ก็ได้เจอกันบ่อย เขาเป็นคนเกาหลีใต้น่ะครับ”
มาร์คพยักหน้ารับ ท่าทางสนใจ “ถ้ามีโอกาส ผมก็อยากเจอเขาบ้างเหมือนกันนะ”
จูเนียร์หัวเราะ “ไว้ถ้ามีโอกาสนะครับ”
แต่ในใจเลขาฯ หนุ่มแอบพูดกับตัวเอง จริง ๆ คุณมาร์คก็เจอเขาหลายครั้งแล้วล่ะครับ แค่ไม่รู้เท่านั้นเอง
ทั้งสองเดินออกมาหน้าบริษัท ตรงไปที่ลานจอดรถ มาร์คกดกุญแจเปิดรถ เก็บข้าวของไว้เบาะด้านหลังแล้วหันมาถามคุณเลขาฯ ที่ยืนมองส่งเขาอยู่
“…แล้วจะไม่ไปกินข้าวด้วยกันจริง ๆ เหรอ?”
จูเนียร์ส่ายหน้ายิ้ม ๆ “ขอโทษครับ แต่ผมว่ารีบกลับดีกว่า วันนี้คุณมาร์คกินกับที่บ้านเถอะครับ พรุ่งนี้ค่อยเจอกันที่สนามบิน”
“ก็ได้” มาร์คยิ้มบาง ๆ “แล้วเจอกัน กลับดี ๆ นะ”
“โชคดีครับ บอส”
เวลาผ่านไปเร็วมากจนอิมแจบอมนึกกลัว จริง ๆ มันอาจไม่ได้ผ่านไปไวกว่าปกติ เพียงแต่สามอาทิตย์ที่ผ่านมาตารางงานของแจ็คสันแน่นเอียด และเขาที่เป็นผู้จัดการก็ต้องคอยจัดการและบริหารเวลาให้ไอดอลหนุ่มที่แม้จะยังคงรอยยิ้มไว้ให้แฟน ๆ เสมอ แต่พออยู่กับเขาสองคนก็มักจะทำหน้าเศร้าเซื่องซึมผิดปกติ เห็นแล้วแจบอมอยากโทร.หาแฟนตัวเองแล้วบอกให้เขารีบพาคุณมาร์คคนนั้นมาเร็ว ๆ เหลือเกิน ตอนแรกนึกว่าจะเป็นแค่ชั่วครั้งชั่วคราว เดี๋ยวก็ลืม แต่นี่จะเดือนนึงแล้ว พ่อคุณแจ็คสันไม่ได้มีอาการดีขึ้นเลย
“นายซึมขนาดนี้ฉันไปไม่ถูกเลยนะ” แจบอมพึมพำขณะขับรถพาคนในความดูแลไปอัดรายการสำหรับการคัมแบ็ค วันนี้แจ็คสันหวังจะปล่อยเพลงใหม่ล่าสุดที่เพิ่งมีทีเซอร์ออกไปวันก่อน คิดว่าแฟน ๆ คงล้นสตูดิโอน่าดู แม้จะคัดกรองคนไปมากแล้วก็ตาม
“ฉันซึมขนาดนั้นเลยเหรอ?” คนที่นั่งอยู่เบาะหลังถาม หน้าตาง่วง ๆ หลายวันนี้มานี้แจ็คสันไม่ค่อยได้นอนเท่าไหร่เพราะต้องวุ่นวายกับการเตรียมการแสดง ชายหนุ่มเสยผมสีทองที่เพิ่งย้อมใหม่ของตนขึ้นไปลวก ๆ พยายามไม่ขยี้ตาแม้ง่วงจนพร้อมจะหลับทุกเมื่อ
“…ถ้าง่วงจะนอนก็ได้นะ” นัยน์ตาเรียวของผู้จัดการมองกระจกหลังแล้วว่า “กลัวนายจะไปหลับในสตูดิโอ”
“ไม่ทำแบบนั้นหรอกน่า” ว่าแล้วก็หาวอีกรอบ “เฮ้อ ง่วงจริง ๆ นะ น่าเบื่อ”
“พูดแบบนั้นแฟน ๆ ที่รอนายอยู่เสียใจแย่”
คำพูดที่ทำให้เขานึกถึง แฟนคลับ คนหนึ่ง… ที่ไม่ได้เจอกันเกือบเดือนแล้ว
มาร์ค ต้วน คนนั้น
ว่าแล้วก็หยิบมือถือขึ้นมากดเล่น เขาทำแบบนี้ทุกครั้งที่คิดถึงคน ๆ นั้น ติดตามความเคลื่อนไหวที่แทบไม่มีอะไรเลยในทวิตเตอร์ นาน ๆ มาร์คจะโผล่มาทวีตสักที ที่โผล่มานาน ๆ ล่าสุดก็ตอนแจกไฟล์ภาพ HQ ของงานแฟนมีตของเขาที่นิวยอร์ก ซึ่งนั่นก็เกือบเดือนเข้าไปแล้ว แถมยังทวีตในแอคเคาท์ของแฟนไซต์อีกต่างหาก แอคเคาต์ส่วนตัวที่แจ็คสันฟอลโลว์ไว้นี่ยิ่งกว่าเงียบ
ไม่ใช่ว่าลืมรหัสไปแล้วหรอกนะ
แต่ก็ต้องเลิกคิ้วเมื่อแจ้งเตือนทวิตอีกคนดังขึ้น
Mark Tuan @mtuan93 5s
ไม่ได้เจอเขาตั้งนาน ไม่รู้จะเป็นไงบ้าง
…….เขาไหน???
คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน กดย้อนทวีตอีกคนอ่านแล้วก็ไม่เห็นจะพูดถึงอะไรนอกจากเรื่องของแจ็คสัน หวัง–เขานั่นแหละ แล้วยังจะมีคนไหนอีก?
ชายหนุ่มกดรีเฟรชหน้าเว็บ
BamBam @bambam1a 8s
@mtuan93 แจ็คสัน?
“…”
“…ทำไมทำหน้าแบบนั้นวะ? เป็นอะไร?” เสียงแจบอมถามมาจากหน้ารถ แจ็คสันละสายตาจากจอมือถือมามองเขาก่อนส่ายหน้า
“เปล่า…”
Mark Tuan @mtuan93 15s
@bambam1a จะมีใครในโลกที่ฉันบ่นถึงอีกเหรอ?
BamBam @bambam1a 9s
@mtuan93 รักเดียวใจเดียวจริง ๆ เห็นพี่ไม่ค่อยทวีตช่วงนี้นึกว่าหายไปตามคนอื่น
Mark Tuan @mtuan93 4s
@bambam1a คนมันชอบไปแล้ว จะเลิกชอบกันง่าย ๆ แบบนั้นเลยเหรอ?
“…ทำไมน่ารักแบบนี้” คนที่ถูกเอ่ยถึงในบทสนทนาระหว่างแฟนคลับซุกหน้ากับกระจกรถที่ติดฟิล์มหน้าเหมือนคนบ้า แจ็คสันรู้สึกเลยว่ารอยยิ้มบนหน้าตัวเองแทบฉีกถึงหู ทำไงได้ ตอนนี้เขาโคตรมีความสุขเลยอะ
นึกว่าจะโดนเกลียดซะแล้ว
“…อารมณ์ดีอะไร?”
“เปล่า”
เขาตอบผู้จัดการเสียงใส ก่อนจะตัดสินใจคืนกำไรให้แฟนคลับเล็ก ๆ น้อย ๆ ด้วยการยกมือถือขึ้นมา หามุมดี ๆ แล้วกดถ่ายรูป อัปโหลดขึ้นอินสตาแกรม
♥︎ 825 likes
jacksonwang852g7 Ready for ma comeback? xxx
หลากหลายคอมเมนต์ที่ทำให้เขายิ้มกว้าง แต่คอมเมนต์หนึ่งที่ทำให้หัวใจเต้นผิดจังหวะ และทำให้ชายหนุ่มต้องสูดหายใจลึก ๆ ก่อนจะกดแคปหน้าจอนั้นไว้อย่างอดไม่ได้
jswang94 See ya! Always support you. Hope I can see you through my eyes. Can’t wait for your performance today. FIGHTING!!
“ขอบคุณสำหรับวันนี้มากนะครับ” เมเนเจอร์อิมกล่าวขอบคุณกับพีดีรายการเพลงและเหล่าผู้เกี่ยวข้อง ขณะพาร่างของไอดอลหนุ่มที่เพิ่งอัดการแสดงสำหรับคัมแบ็คสเตจออกจากหลังเวทีเตรียมจะกลับไปที่ตึกต้นสังกัด ทั้งเขาและแจ็คสันโค้งศีรษะซ้ำ ๆ ให้กับทุกคนที่ผ่านมา และได้รับการตอบรับเป็นรอยยิ้มและคำชื่นชมที่ทำให้ทั้งสองอดโล่งใจไม่ได้
คุ้มกับที่เหนื่อยจริง ๆ
“แต่จะรู้สึกดีกว่านี้ถ้าได้เห็นว่ามีอะไรรอนายอยู่ข้างนอก” แจบอมยักคิ้วกวน ๆ ให้ และแจ็คสันรู้ดีว่ามันหมายถึงอะไร เมื่อก้าวออกจากตึกของสถานีโทรทัศน์ ชายหนุ่มก็ฉีกยิ้มกว้างให้แฟนคลับจำนวนมากที่รอส่งอยู่หน้าสถานี แม้หลายคนจะเข้าไปในสตูดิโอด้วยกันตอนอัดการแสดงสดแล้ว แต่ก็ยังรอส่งเขาอยู่ตรงนี้ (และอาจจะตามไปถึงหน้าตึกเหมือนที่แจ็คสันเจอประจำ) ชายหนุ่มโบกมือทักทายกลุ่มแฟน ๆ ที่พร้อมใจกันรัวชัตเตอร์ใส่อย่างสุภาพ ไม่ได้มีเสียงกรี๊ดกร๊าดให้คนที่เดินผ่านไปมารำคาญ แต่แม้มือจะโบกอยู่กลางอากาศ สายตาก็ยังกวาดมองหาคนที่เขาอยากเจอที่สุด
แต่สิ่งที่เขาเห็นมีแต่เลนส์กล้องเต็มไปหมด
ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มกว้างเมื่อแฟนคลับคนหนึ่งลดกล้องลง และดวงหน้าหลังเลนส์กล้องก็คือคนที่แจ็คสันอยากเจอมานาน
มาร์ค ต้วน
แน่นอนว่าปฏิกิริยาทั้งหมดอยู่ในสายตาผู้จัดการอิม
“ขึ้นรถก่อน” เขากระซิบกับไอดอลหนุ่มที่ยืนค้างอยู่นานเกินไป แต่เหมือนสติของคนที่ยืนนิ่งอยู่จะยังไม่กลับมา แจบอมเลยต้องดันร่างอีกคนให้ตรงไปที่รถตู้ แจ็คสันได้แต่เดินไปงง ๆ ยิ้มเกลื่อนกลาดให้แฟน ๆ แล้วถ้ามีใครสังเกตดี ๆ ก็จะเห็นว่าพ่อคุณหันไปโบกมือและยิ้มกว้างเป็นพิเศษให้แฟนไซต์ทางทิศสองนาฬิกา
ไอ้หมอนี่
“ไปสักที แจ็คสัน เดี๋ยวก็ซวยกันหมด” แจบอมทำหน้าดุ แจ็คสันเลยต้องรีบขึ้นรถตู้ไป แต่ก็ยังไม่วายหันมาอมยิ้มให้คนที่เริ่มมีสีหน้างง ๆ ขณะมองเขาผ่านเลนส์กล้อง และนั่นก็เป็นภาพสุดท้ายที่เขาเห็นเมื่อประตูรถเลื่อนปิดลง
“ขอเปิดกระจกได้ไหม?”
เขาถาม และไม่รอคำตอบ แต่ลดกระจกลงให้เห็นแค่ครึ่งหน้า แจ็คสันเห็นแฟนคลับที่พากันโบกมือส่งเขา และหนึ่งในนั้นมีมาร์คที่ยิ้มสดใสให้ไม่ต่างจากเมื่อเดือนก่อนที่เจอกัน
คิดถึง
ในตอนนั้น คงเป็นครั้งแรกที่ความรู้สึกของเขากับมาร์คตรงกัน
“วันนี้ฉันมีนัดที่กังนัม” อิมแจบอมบอกไอดอลหนุ่มที่เมื่อกลับมาถึงหอก็แทบจะทิ้งตัวลงนอนทันที เขาเข้าใจดีว่าภายใต้รอยยิ้มสดใสและท่าทางกระตือรือร้นตลอดเวลาของแจ็คสันเต็มไปด้วยความอ่อนล้าจากการฝึกซ้อม “นอนไปก่อนก็ได้ อยากกินอะไรไหม จะได้ซื้อมาให้”
“มาร์ค…”
“อะไรนะ”
“เปล่า”
ผู้จัดการหนุ่มขมวดคิ้วมองท่าทางเพ้อ ๆ ของอีกคนแล้วอดไม่ได้ที่จะเดินเข้าไปดีดหูนั่นสักที แจ็คสันร้องโวยวายเสียงดัง ก่อนจะโดนคนประทุษร้ายดุ
“ไม่ต้องมาทำหน้าแบบนั้นเลย นายน่ะ หัดตั้งสติซะบ้าง ทำอะไรคิดถึงคนอื่นเยอะ ๆ นายเป็นไอดอลนะ แจ็คสัน ไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป”
คนเป็นไอดอลยู่หน้า เห็นแล้วน่าฟาดอีกสักที แต่เจบีทำเพียงถอนหายใจ ขยับสูทสีดำของตนให้เข้าที่แล้วขอตัวออกไปจากห้อง แจ็คสันมองส่งผู้ที่เป็นเหมือนทั้งผู้จัดการ เพื่อน และตอนนี้ใกล้จะพัฒนาเป็นพ่อ ก่อนจะกดส่งข้อความบอกให้ซื้อนักเก็ตมาฝากด้วย
หลังจากเกลือกกลิ้งในห้องอยู่นาน แจ็คสันก็ตัดสินใจไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วกลับมาเปิดแล็ปท็อปอัปเดตข่าวสารและปั่นยอดวิวยูทูปของตัวเองสักหน่อย ชายหนุ่มกดเข้าทวิตเตอร์ ดูสถานการณ์บ้านเมืองและกระแสต่าง ๆ คร่าว ๆ เซฟภาพสวย ๆ จากกลุ่มแฟนไซต์ และอดไม่ได้ที่จะเข้าไปส่องหน้าโปรไฟล์ของคนที่เขาอยากเจอหน้าหนักหนา
ภาพเฮดของทวิตเตอร์เป็นรูปที่มาร์คถ่ายให้เขาที่น้ำพุบีเทสต้า แต่โดนปรับแสงจนดูไม่ออกว่าเงาร่างที่ยืนอยู่คือแจ็คสัน ส่วนรูปดิสเพลย์เป็นรูปเจ้าของทวิตที่มีผ้าพันคอบังครึ่งหน้าด้านล่างจนเห็นแค่ตา
Mark Tuan @mtuan93 10m
ง่วง แต่ก็อยากออกไปข้างนอก จูเนียร์จะไปแถวกังนัม ไปดีไหมนะ
นั่นเป็นทวิตล่าสุดของมาร์ค แจ็คสันไล่อ่านย้อนลงไปเรื่อย ๆ
Mark Tuan @mtuan93 30m
โดนจูเนียร์ดุเลย
Mark Tuan @mtuan93 30m
กลับมาถึงโรงแรมแล้ว เจ็ตแล็ก เมื่อกี้ยืนถ่ายรูปอยู่แล้วล้ม หน้ามืด แต่คนข้าง ๆ ช่วยพยุง…
“ดูแลตัวเองหน่อยสิ…” เขาพึมพำ ขมวดคิ้วมุ่น “ว่าแต่ใครคือจูเนียร์วะ” ก่อนจะเลื่อนลงไปอ่านทวิตเก่า ๆ
Mark Tuan @mtuan93 5h
คนเยอะมาก
Mark Tuan @mtuan93 5h
หิว ที่กินมาเมื่อเช้าไม่พอ แจ็คสันกินอะไรหรือยังนะ
ข้อความสั้น ๆ ที่ทำเอาเผลอยิ้มแก้มแทบฉีก ก่อนจะพิมพ์ทวีตตัวเองบ้าง
GG @jgsg89542 7s
ดีใจจังที่เจอคุณวันนี้ อยากให้ดูแลตัวเองมากกว่านี้ จะบอกยังไงดี?
แล้วทวิตก็แจ้งเตือนทันทีว่ามีคนเมนชั่นตอบเขา
Henty Lau @HenryLau89 4s
@jgsg89542 เมนชั่นเอาดิ
เพื่อนร่วมงานพิมพ์ภาษาจีนตอบกลับมา เขากลอกตาใส่หน้าจอคอมก่อนจะกดเข้า Direct Message
ก็ถ้าจะกรุณาช่วยกลัวคนขุดเจอทวิตเตอร์ฉัน ก็อย่าเมนชั่น
1m
จะรู้ไหมล่ะ? เห็นเพ้อ ๆ มีความรักหรือไง ฉันจะไปบอกดิสแพตช์
17s
งั้นเรื่องนายกับแอมเบอร์ก็พร้อมจะให้โลกรับรู้แล้วสินะ
9s
F*CK
5s
เขากดออกจาก DM ปล่อยให้เพื่อนรักเป็นบ้าไปคนเดียว พอดีกับที่แจ้งเตือนทวิตเตอร์ของมาร์คขึ้นมาพอดี
อืม… ใช่ เขาตั้งแจ้งเตือนทวิตเตอร์มาร์คในโทรศัพท์…
Mark Tuan @mtuan93 1m
สงสัยฝันไป
Mark Tuan @mtuan93 4s
แฟนจูเนียร์คือเจบี………….
เจบี? แจ็คสันขมวดคิ้ว ก่อนที่จะลุกพรวดขึ้นมานั่งในอีกสามวินาทีถัดมา
“เจบี………. เฮ่ย!!!!? อิมแจบอมอะนะ!?”
ค่อนข้างมั่นใจว่าบนโลกนี้ไม่น่าจะมีคนชื่อซ้ำกับผู้จัดการเขาอีกแล้ว เจบีคือชื่อที่อิมแจบอมเคยบอกเขาว่าเป็นชื่อตอนเรียนอยู่ที่อเมริกา
แจ็คสันกดเข้าไปทวีตนั้นอีกครั้ง แต่มันถูกลบไปแล้ว มาร์คคงไม่อยากให้คนถามอะไรมากมาย
เพราะแจ็คสันเห็นเมนชั่นหนึ่งที่ทักมาร์คมา
BamBam @bambam1a 9s
@mtuan93 แฟนพี่จูเนียร์? เจบีไหนอะ?
บางทีโลกนี้ก็มีเรื่องบังเอิญมากเกินไปหน่อย
มาร์คนั่งเบิกตาค้างขณะมองผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างเก้าอี้เยื้องกับเขาในร้านอาหารหรูที่เขาอาสาเลี้ยงมื้อนี้เอง ตอนแรกจูเนียร์ทำท่าไม่อยากให้เขาตามมาด้วย บอกว่าเขาเจ็ตแล็กก็ควรจะนอนอยู่ห้อง แต่นาน ๆ จะได้โอกาสเลี้ยงอาหารเลขาฯ คนเก่งที่ทำทุกอย่างเพื่อเขาสักที ทำไมมาร์คจะต้องปฏิเสธล่ะ
จูเนียร์เลยยอมเออออให้เขามาด้วย แม้ดวงหน้าน่ารักนั่นจะมุ่ยลงนิดหน่อย แต่มาร์คก็ตบบ่าปลอบใจเลขาฯ ของตนเบา ๆ แล้วเลือกร้านหรู ๆ แถวกังนัมสักร้านพร้อมบอกว่ายินดีเลี้ยงทั้งโต๊ะรวมถึงคนที่จูเนียร์นัดไว้ด้วย ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าคงเป็นแฟนที่เพิ่งพูดถึงเมื่อวันก่อน มาร์คอยากเจอจะแย่
แต่เมื่อเห็นคนที่ก้าวเข้ามาในร้าน และตรงมาที่โต๊ะของเขา หยุดยืนข้างเก้าอี้ตรงข้ามจูเนียร์ด้วยชุดสูทกึ่งทางการสีดำอวดช่วงไหล่กว้าง ดวงหน้าคมที่เสยผมขึ้นไปให้เห็นหน้าผากลาดและโดดเด่นด้วยไฝสองจุดที่ตาอันเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัว มาร์คก็อึ้งไป
แฟนจูเนียร์เป็นผู้ชาย… อันนี้เขาตกใจนิดหน่อย แต่ไม่ใช่เรื่องแปลกเพราะอเมริกาก็มีแบบนี้เยอะแยะ
แต่…
“…คุณ? ผู้จัดการอิม?”
คนตรงหน้าพยักหน้ารับ “อิมแจบอมครับ เรียกเจบีก็ได้ ครั้งแรกที่เจอกันตรง ๆ สินะ? ยินดีที่ได้รู้จักครับ คุณมาร์ค ต้วน”
มาร์คโค้งให้อีกฝ่ายรับคำทักทายเล็กน้อย ก่อนที่เจบีจะทิ้งตัวลงนั่ง เขาเหลือบมองคนที่นั่งข้าง ๆ จูเนียร์กำลังเบะปาก
“…ฉันตกใจนิดหน่อย”
“ไม่ คุณตกใจมาก ผมรู้” จูเนียร์แทบมองค้อนเขาแล้ว แต่เลือกจะไม่ทำ แล้วยิ้มน้อย ๆ ให้คนที่นั่งตรงข้าม “ถ้าคุณไม่ว่าอะไร ขอผมไปนั่งข้างเขานะครับ”
“เอาสิ”
แล้วจูเนียร์ก็เดินอ้อมไปนั่งข้าง ๆ เจบี มาร์คบอกไม่ถูกว่าตัวเองตอนนี้รู้สึกยังไง เขาบอกเจบีว่าสั่งอาหารได้ตามสะดวกเลย ก่อนจะพิมพ์ความตกใจตัวเองลงทวีต และนึกได้ว่าไม่ควรพูดถึงจึงรีบลบ แต่เหมือนแบมแบมจะเห็นเสียก่อน
ยังไม่ตอบแล้วกัน
“ไม่นึกว่าจะเจอกันเร็วขนาดนี้นะครับ” เจบีเปิดบทสนทนาให้มาร์คต้องรีบเก็บมือถือเข้ากระเป๋า แล้วนั่งหลังตรงคุยกับอีกคน “คุณดู… ต่างจากที่คาดไว้นิดหน่อย แต่ก็พอทำให้เข้าใจสถานการณ์”
“สถานการณ์?” มาร์คงง แน่นอนว่าจูเนียร์ก็ด้วย แต่ไม่มีใครถามอะไรต่อและเจบีก็ปิดปากเงียบไปเลย พวกเขาคุยกันเรื่องอื่นแทน มาร์คเลยถือโอกาสถามทั้งสองเรื่องชีวิตคู่ แล้วก็มานึกเสียใจทีหลัง
“เราไม่ค่อยได้เจอกัน เพราะอย่างนั้นทุกครั้งที่ได้เจอกันเลยมีค่ามากครับ”
บรรยากาศหวานฟุ้งกรุ่นกลิ่นไอรักมันทำให้เขาทำตัวไม่ถูก
ไม่นานอาหารก็ลงเสิร์ฟ ต่างคนต่างเริ่มจัดการอาหารของตน เจบีตักอาหารให้จินยองบ้าง สลับกับแนะนำอาหารเกาหลีให้มาร์คบ้าง ซึ่งเจ้ามือก็รับคำแนะนำไว้อย่างยินดี และจำไว้ว่าต้องลองเมนูเด็ด ๆ ให้ได้ในคราวหน้า
“อ้อ เดี๋ยวจะมีตารางงานที่ไทยเร็ว ๆ นี้นะ”
จู่ ๆ เจบีก็โพล่งขึ้นมาเป็นภาษาเกาหลี ให้มาร์คกับจูเนียร์ชะงักมือที่กำลังตักอาหารเข้าปากเล่น มาร์คเลิกคิ้วเล็กน้อยไม่ให้เสียกริยา ขณะที่จูเนียร์รีบถามต่อ
“งานอะไรครับ วันไหน”
“แฟนมีตติ้ง เดือนพฤษภาคม น่าจะกลาง ๆ เดือนถ้าจำไม่ผิด”
จูเนียร์คว้ามือถือขึ้นมาจด “มีรายละเอียดอื่นอีกไหม?”
“จินยองอยากรู้อะไรล่ะ เที่ยวบิน?”
“ถ้าพี่แจบอมอยากบอกก็บอกมาเหอะ…”
จูเนียร์ทำปากยื่น คนข้าง ๆ เลยอดยื่นมือไปบีบปากอิ่มนั่นเบา ๆ ผลคือคนโดนแกล้งฟาดอีกคนเบา ๆ
มาร์คมองทั้งสองคนสลับไปสลับมา ก่อนจะตัดสินใจพูด “เอ่อ… คือฉันฟังภาษาเกาหลีไม่ออก…”
เลขาฯ หนุ่มสะดุ้ง “ผมลืมไปเลย ขอโทษครับ เอ่อ… พี่แจบอมบอกว่าจะมีแฟนมีตติ้งของแจ็คสันที่ไทยเดือนพฤษภาคมที่จะถึงนี้ บอสจะให้ผมจองไฟลท์ให้เลยไหม”
คนเป็นเจ้านายอึ้งไป “เอ่อ…ได้ จัดการเลย ผมได้หมด”
แล้วจูเนียร์ก็ก้มหน้าก้มตาจัดการกับเรื่องตารางงานของมาร์ค ขณะที่คนเป็นเจ้านายกำลังคิดถึงแผนงานในอนาคต
แฟนมีตติ้งที่ไทย… หาบัตรยังไงดี แล้ว… อืม แบมแบมอยู่ไทยสินะ?
“คุณต่างจากที่ผมคิดไว้มากเลย”
เจบีหันมาพูดกับเขา และนั่นทำให้มาร์คหลุดจากภวังค์ “คุณหมายถึง?”
“ผมเคยเจอคุณที่แฟนไซต์ ตอนนั้นก็แปลกใจว่ามีแฟนคลับแจ็คสันที่เป็นผู้ชายด้วยเหรอ แต่คุณดูนิ่งมาก ตอนแรกก็ดูเหมือนเข้าถึงยาก แต่เหมือนจะไม่ใช่แบบนั้น”
“อ่า…” แพขนตายาวขยับไหวเมื่อเขากะพริบตาปริบ ๆ “…เหรอครับ”
“ขอบคุณที่สนับสนุนเขานะครับ คุณแปลกดี ปกติคนที่มีเส้นสายระดับนี้น่าจะหาทางใกล้ชิดเขา แต่คุณ… บล็อกคาทกเขาใช่ไหมครับ?”
มาร์คหัวเราะแห้ง ๆ “…ผมคิดว่ามันไม่เหมาะเท่าไหร่น่ะ”
เจบียิ้ม “งั้นผมก็มั่นใจได้ว่าคุณจะไม่คิดร้ายต่อแจ็คสันแน่นอน”
มาร์คยิ้มตอบ
“เพราะหมอนั่นยังเติบโตต่อไปในฐานะไอดอลได้อีกมาก ผมดีใจที่มีแฟนคลับแบบคุณที่รู้ว่าอะไรควรไม่ควร ยินดีนะครับที่ได้เจอกันวันนี้ นี่ถ้าแจ็คสันรู้ว่าผมกับคุณรู้จักกันคงตกใจน่าดู”
“ทำไมล่ะครับ?” มาร์คงง และนั่นทำให้เจบีหลุดหัวเราะ
“คุณนี่มัน… เอาเถอะครับ”
เควสชั่นมาร์กเต็มหน้ามาร์คไปหมด พอดีกับที่จูเนียร์กลับมาสนใจโต๊ะอีกครั้ง
“เรียบร้อยแล้วนะครับบอส”
“อืม ขอบคุณมาก” ก่อนเขาจะลุกจากโต๊ะ ทำให้คนเกาหลีอีกสองคนประหลาดใจ “ผมว่าผมกลับโรงแรมก่อนดีกว่า พวกคุณกินต่อเถอะ ฝากเจบีดูแลจูเนียร์ด้วยนะครับ”
เจบีพยักหน้ารับ มาร์คส่งยิ้มให้อีกครั้งก่อนจะไปจัดการค่าใช้จ่ายที่เคาท์เตอร์ร้านอาหาร แล้วรีบร้อนออกมาจากร้าน เรียกแท็กซี่เพื่อจะกลับโรงแรม
แต่ก่อนหน้านั้นต้อง…
มือขาวหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา กดอะไรอยู่สักพัก พอดีกับที่แท็กซี่เคลื่อนมาจอดพอดี มาร์คก้าวขึ้นไปนั่ง บอกพิกัดโรงแรมเป็นภาษาอังกฤษแบบง่าย ๆ แล้วก้มหน้าก้มตากับมือถืออยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเก็บมันเข้ากระเป๋า
ประเทศไทยเหรอ… ชายหนุ่มครุ่นคิด ขณะทอดสายตามองถนนใจกลางกรุงโซล
Mark Tuan @mtuan93 5m
@bambam1a เดือนหน้าฉันจะไปไทย สนใจแนะนำที่พักดี ๆ ให้ไหม
BamBam @bambam1a 3m
@mtuan93 ที่บ้านผมไง! ฟรีที่พักและอาหาร เดี๋ยวผมดีเอ็มไปนะ แล้วอย่าลืมตอบเรื่องเจบีแฟนพี่จูเนียร์ด้วย
TBC
WIRUNYUPHA 